Julia Verheggen – 2022 – Wildlife vrijwilliger – Namibië

Afgelopen maart ben ik voor 2 maanden naar Namibië vertrokken om te werken als Wildlife vrijwilliger voor de N/a’an ku sê Foundation. Met de hulp van het Minderhoudfonds heb ik 2 fantastische maanden beleefd.

Nadat ik mijn Bachelor Bedrijfskunde in februari had afgerond wilde ik heel graag nog een aantal maanden naar het buitenland. Afrika heeft altijd mijn interesse getrokken en sinds dat ik in Utrecht studeer vertelde ik altijd al aan mijn huisgenootjes hoe graag ik nog naar Afrika wilde. Toen ik via de Nederlandse organisatie Weg-Wijs meer te horen kreeg over het project was mijn keuze heel snel gemaakt om in maart 2022 te vertrekken naar Namibië.

De N/a’an ku sê Foundation is een liefdadigheidsinstelling opzet door Rudi en Marlice van Vuuren. Rudie is een Namibische arts, lijfarts van de Namibische President, natuurbeschermer en voormalig topsporter. Marlice is ook een Namibische natuurbeschermer. N/a’an ku sê zet zich in voor het behoud van de landschappen, culturen en dieren in het wild in Namibië. Het is ontstaan als een klein natuurreservaat genesteld in de Namibische bush en is nu uitgeroeid tot een wereldberoemde natuurbeschermingsorganisatie met 7 verschillende projecten in Namibië. De Wildlife Sanctuary was mijn vaste project in Namibië. Op de Sanctuary verblijven conflicted carnivoren die niet meer kunnen overleven in het wild. Dit komt omdat ze vaak door mensen zijn opgevoed als huisdieren en hierdoor gewend zijn aan mensen en zelf niet meer kunnen jagen. Na een aantal jaar worden de carnivoren te groot, waardoor de ‘eigenaren’ de dieren niet meer willen en bellen ze N/a’an ku sê of zij ze uit de brand kunnen helpen. Hierna komen ze in verblijven (geen hokken, zoals wij dat kennen uit de dierentuin) op de Sanctuary en krijgen ze elke dag 2 keer per dagen hele kippen of vlees van bijvoorbeeld antilopers of ook zebra’s of ezels. Dit eten maken de vrijwilligers klaar.

Andere projecten van N/a’an ku sê zijn: N/a’an ku sê Lifeline Clinic, Neuras Wine and Wildlife Estate, Kanaan Desert Retreat, Timbila Nature Reserve, N/a’an ku sê Primary School en N/a’an ku sê Rhino Rangers. Elk project is anders, maar het doel van elk project blijft hetzelfde: het land, de culturen en de natuur van Namibië te behouden en beschermen. Dit proberen ze te doen door participatie, onderwijs en wetenschappelijk onderzoek te stimuleren.

Tijdens mijn bijzondere tijd in Namibië was mijn vaste project de N/a’an ku sê Wildlife Sanctuary, ook wel de farm genoemd. Mijn dagen op de farm zagen er als volgt uit: elke week word je in een groep ingedeeld en doe je in de ochtend en in de middag activiteiten die ik het teken staan van het behoud van het reservaat en het verzorgen van de carnivoren op de Sanctuary en het onderzoeken van de wilde dieren in het Zannier Reserve. Een aantal activiteiten die ik heb bijgewoond waren:

• Het maken en geven van het eten voor cheeta’s, luipaarden, leeuwen, wilde honden, hyena’s, bavianen en kleine dieren zoals meerkatten en dassen.
• GPS tracking van olifanten in het
• Onderhoudswerkzaamheden aan het reservaat zoals het maken van hekken voor nieuwe cheeta verblijven
• Paardrijden door het reservaat
• Samen met de anti-poaching unit (APU) overnachten in het reservaat en aan de hand van sporen op zoek gaan naar neushoorns
• Game Count
• Onderzoek doen naar cheeta’s
• Het trainen van honden die worden gebruikt bij het opsporen van stropers

De eerste paar dagen waren enorm wennen. Je slaapt in een tent, je hebt geen warm water en soms überhaupt geen water of stroom. Maar ik was al snel gewend en wanneer je eenmaal gewend bent aan de omgeving, de mensen en de activiteiten is het een ongelofelijk mooie ervaring die je nooit meer vergeet. Je ziet dagelijkse wilde dieren, bent vaak op 50 meter afstand (soms ook dichterbij, ik was op 2 meter afstand van 2 wilde olifanten) van olifanten, cheeta’s, leeuwen, giraffe en nog veel meer. Daarnaast is jouw bijdrage enorm waardevol voor de N/a’an ku sê Foundation. Tot slot leer je om je aan te passen aan de omgeving, krijg je een groot verantwoordelijkheidsgevoel en leer je omgaan met andere culturen.

Naast mijn weken op de Wildlife Sanctuary ben ik ook nog naar de volgende projecten geweest: Naankuse Lifeline Clinic, Neuras Wine and Wildlife Estate, Kanaan Desert Retreat en Timbila Nature Reserve. De projecten die de meeste indruk op mij hebben gemaakt waren: Timbila Nature Reserve en de Naankuse Lifeline Clinic. Het Timbila Nature Reserve is een beschermd natuurgebied van 30,000 hectare. Het Timbila natuurreservaat is ook een beschermd gebied voor conflictleeuwen die anders dood waren gegaan. Samen met 6 andere vrijwilligers hebben wij diepgaande kennis opgedaan over het onderhouden en beheren van het natuurreservaat. Daarnaast herbergt de uitgestrekte hectaren van het reservaat een buitensporig aantal carnivoren en prooisoorten. Het ontdekken van cameraval beelden tijdens de game counts en het verwerken van verdere onderzoeksgegevens waren een groot onderdeel van mijn vrijwilligerservaring in Timbila. Daarnaast was het onderzoek doen naar de conflictleeuwen en wilde honden ook onderdeel van mijn vrijwilligersactiviteiten. Tot slot hebben we ook een tocht gemaakt door het reservaat om wilde olifanten te spotten en volgen. Een enorm gave ervaring. Naast de vrijwilligerswerkzaamheden was er natuurlijk ook tijd voor ontspanning zoals een typische Namibische braai midden in het reservaat, zonsondergang en de vele (nacht) safari ritten die we in het reservaat hebben gemaakt.

Tot slot heb ik mijn laatste week doorgebracht bij de Lifeline Clinic, een onvergetelijke ervaring. De Lifeline Clinic ligt in het Oosten van Namibië en is opgezet voor de San- gemeenschappen van Epukiro en omgeving. Tijdens mijn week in de Lifeline Clinic heb ik de arts en verpleegkundige van de kliniek mogen assisteren. Ik heb geholpen in de apotheek van de kliniek, deelgenomen aan outreach-sessies naar afgelegen gemeenschappen en daar medicijnen uitgedeeld en geholpen bij het voedingsprogramma van de kliniek. Tijdens mijn tijd in de kliniek heb ik ervaren hoe moeilijk de San, de oudste overlevende cultuur ter wereld, het heeft om te overleven in de moderne tijd. Er is mede door COVID-19 weinig tot geen werk waardoor de gemeenschappen geen geld hebben om zichzelf en hun kinderen te voeden. Dit betekent dat de meeste mensen in Epukiro één maaltijd per week eten. Deze maaltijd bestaat uit maismelk, voor mij was dit schrikbarend om te zien. Alle kindjes met opgeblazen buiken omdat ze niet genoeg eten in hun lichaam hebben. Daarnaast zijn veel mensen de hele dag door dronken, waardoor ze niet meer op hun kinderen kunnen letten. Ik heb hierdoor heel veel kinderen gezien die letterlijk verbrand waren omdat ze in het vuur waren gelopen. Ook is er een man in de kliniek geweest die ik het vuur was gevallen en daarin heeft geslapen omdat hij zo dronken was. Tot slot slapen de meeste moeders met minimaal 4 kinderen in kleine hutjes van 10 vierkante met een golfplaten dak en vuilniszakken en doeken als muren. Er zijn geen sanitaire voorzieningen en ze moeten betalen voor schoon drinkwater. Dit leidt ertoe dat kinderen en volwassene heel veel ziektes hebben zoals schurft en tuberculose. Vaak lopen ze al een jaar rond met schurft waardoor ze niet de kleine bultjes en jeuk hebben zoals wij schurft kennen, maar over het hele lichaam hele grote open wonden hebben wat de hele dag door bloedt. Het is super treurig om te zien hoe de mensen daar leven, maar gelukkig kunnen wij met de kliniek kleine beetjes helpen. Deze ervaring en de dagelijkse confrontatie met armoede heeft mij enorme zelfreflectie gegeven.

De afgelopen 2 maanden ben ik wijzer en sterker geworden en heeft de situatie in Namibië mij aan het denken gezet. De sociale en economische versnelling in het Westen creëert enorme economische polarisatie tussen het Westen en Afrika. Door het zien van deze enorme verschillen ben ik gaan nadenken over mijn eigen leven in Nederland en hoe dankbaar ik daarvoor moet zijn. Ik wil het Minderhoudfonds enorm bedanken voor het mede mogelijk maken van dit onwijs bijzondere avontuur.